Aggie Walsma wil haar schaatsloopbaan stijlvol afsluiten

grootbolsward-ijsselmeerkust
Afbeelding

Nog een paar weken en dan zit het seizoen voor de marathonschaatsers er weer op. Voor schaatster Aggie Walsma uit Bolsward zijn het niet alleen de laatste kilometers van het seizoen, maar ook de laatste van haar schaatscarrière. In januari maakte de 34-jarige schaatsster bekend dat ze na twaalf seizoenen in de Dames Topdivisie stopt met het marathonschaatsen. Dat kwam voor velen toch wel als een verrassing, omdat Aggie Walsma misschien wel met een van haar beste seizoenen bezig is, maar voor Aggie was het weloverwogen keuze. Al enige tijd speelde het in haar hoofd, alleen die knoop moest nog worden doorgehakt en dat moment kwam begin dit jaar.

Aggie Walsma komt oorspronkelijk uit Tjerkwerd en groeide op in een groot gezin, een gezin met zeven kinderen, op de boerderij van haar ouders. Op jonge leeftijd werd Aggie meegenomen naar de Leeuwarder IJshal op Vriendjes-en-Vriendinnetjesdag en kwam daar voor het eerst in aanraking met het kunstijs. Het bleek dat ze talent voor het schaatsen had en in Thialf richtte ze zich op het langebaanschaatsen. Ook was er al snel een klik met het marathonschaatsen.

Kampioen van de regiocup

“Eigenlijk vond ik beide wel leuk,” vertelt Aggie, “maar het marathonschaatsen gaf toch de doorslag. Bij het langebaanschaatsen schaats je op tijden die je steeds wil verbeteren. Daarbij kun je je eigenlijk geen foutjes permitteren en moet alles kloppen. Bij het marathonschaatsen spreekt het wedstrijdelement me veel meer aan. Je rijdt in een team en er komt ploegentactiek bij kijken. En als er even iets misgaat, is dat niet meteen fataal. De wedstrijd duurt tachtig ronden, dus is er vaak voldoende tijd om dat te herstellen.”

Aggie schaatst regiomarathons sinds haar zestiende. Ze begon één niveau lager dan de Topdivisie, werd kampioen van de regiocup en promoveerde daarmee op haar 21e automatisch naar de Topdivisie, het hoogste niveau van het marathonschaatsen. Twaalf jaar lang schaatste Aggie haar wedstrijden in deze klasse en en won ze naast vele ereplaatsen twee keer een marathonwedstrijd. Haar eerste overwinning was meteen een hele bijzondere. Ze won op 22 november 2014 de eerste editie van de Sjoerd Huisman Bokaal, de wedstrijd in Hoorn die vernoemd is naar de in 2013 veel te jong overleden marathonschaatser. De andere overwinning was dit seizoen op 4 december, toen ze de derde etappe in de Trachitol Trophy won op de Jaap Edenbaan in Amsterdam.

Teamplayer

Deze laatste winst zit nog heel vers in het geheugen van Aggie. Ze vertelt dat ze met een ronde voorsprong op het peloton in een kopgroep van drie vrouwen zat, waarvan twee dames uit dezelfde ploeg. “Als eenling waande ik me al enigszins kansloos, maar ik greep mijn kans toen één van de dames iets achterop raakte. Ik bleef hard doorschaatsen zodat we met zijn tweeën overbleven voor de sprint en die wist ik te winnen!”

Ondanks dat Aggie vaak voorin is te vinden, vindt ze haar stijl niet uitgesproken aanvallend. “Een echte sprinter ben ik ook niet. Het zit er wat tussenin, meer een allrounder.” Aggie noemt zichzelf een teamplayer als ze haar rol in het peloton probeert te omschrijven. “Als einzelgänger red je het in de wedstrijd namelijk niet. Dit seizoen reed ik een goed klassement, dat betekent dat mijn teammaatjes van Team Skadi zo veel mogelijk in dienst van mij rijden. Maar andersom moet je ook bereid zijn voor de ander te rijden als die er beter voor staat. Het is maar net hoe zich dat gedurende het seizoen ontwikkel.”

Top tien

In haar laatste seizoen stond Aggie lange tijd op de derde plaats in het klassement van de Marathoncup en stond ze er dus uitstekend voor. “Ik heb inderdaad veel top tien-klasseringen behaald”, erkent ze. “Misschien dat het mijn prestaties ten goede kwam, omdat ik wist dat het mijn laatste wedstrijden waren. Mogelijk ligt er dan minder druk, dat zou best kunnen, maar eenmaal in de wedstrijd ben ik daar totaal niet mee bezig. Het ging gewoon lekker en ik wilde met een goed klassement afsluiten.”

Helaas lukte de podiumplaats net niet. In de laatste wedstrijd van de Marathoncup werd Aggie met minimaal verschil vierde in het eindklassement en dat was wel even een teleurstelling. Toch kan de Bolswardse terugkijken op een goed gereden kampioenschap.

 Er zijn namelijk ook seizoenen geweest dat het allemaal wat minder ging en de prestaties achterbleven bij de verwachtingen. Aggie hierover: “Ja, dat heb ik zeer zeker óók meegemaakt. Dan heb je een goed seizoen gedraaid en wil je graag die lijn doortrekken. Je steekt er meer trainingsarbeid in en dan komt dat er in de wedstrijden niet uit. Dat is heel frustrerend. Op een gegeven moment gaat dat tussen je oren zitten en dat is natuurlijk nooit goed.”

Aggie vertelt dat er tijden zijn geweest dat ze met een rotgevoel van het ijs stapte. Ze kan het nu allemaal beter relativeren en staat met een betere mindset op het ijs. “Ik wil er in de laatste weken nog wat moois van maken.”

Natuurijs geeft andere dimensie

 

Na de Marathoncup zijn er in maart namelijk nog wedstrijden op natuurijs in Zweden, bij de stad Luleå. De Weissensee gaat dit jaar vanwege de corona voor het tweede achtereenvolgende jaar niet door, daarom zijn er in Zweden extra wedstrijden ingelast. Aggie heeft zelf niet echt een voorkeur voor kunst- of natuurijs. “Maar rijden op natuurijs heeft uiteraard wel een andere dimensie. Natuurijs geeft wel meer sfeer, de omgeving is anders en de weersomstandigheden spelen een rol. En je hebt natuurlijk die ene magische Tocht, die ook langs mijn woonplaats Bolsward komt. Als dat nog een keer zou kunnen…”

Tijdens de Alternatieve Elfstedentocht van 2016 op de Weissensee, een tocht over tweehonderd kilometer, eindigde Aggie als derde bij de vrouwen. Maar een mooiere herinnering vindt Aggie de tweede plek die ze haalde tijdens de Aart Koopmans Memorial, ook in 2016 op de Weissensee. “Dit is een wedstrijd over tachtig kilometer en na dertig kilometer wist ik te ontsnappen uit het peloton. Samen met medevluchter Lisa van der Geest reden we de resterende vijftig kilometer op kop en dat was best kicken. We bleven uit de greep van het peloton, maar aan het einde had ik helaas te weinig over om de overwinning te pakken. Toch, het goede gevoel wat ik aan deze wedstrijd overhield, overheerste.”

Geen strakke planning meer

 

Aggie denkt dat ze de wedstrijden en het koersen straks wel zal gaan missen, maar de vele trainingsarbeid niet. “Ik werk vier dagen per week als buurtsportcoach voor de gemeentes Noardeast-Fryslân/Dantumadiel en geef in deze functie les als gymjuf op de basisscholen in deze gemeentes. Dat is toch elke dag twee keer drie kwartier rijden en als ik thuis kom, is het snel even eten en dan al gauw door naar de training in de Elfstedenhal in Leeuwarden. Deze strakke planning is er straks niet meer en als ik ’s avonds thuis kom kan ik de boel ook eens de boel laten. Daar kijk ik wel naar uit.”

Volgens Aggie zelf wil ze een jaar lang even geen verplichtingen. “Bij mijn club Schaatstraining Bolsward vroegen ze al of ik schaatstraining wilde geven, maar dat heb ik eerst maar afgehouden.” Aggie geeft aan dat ze het ook best wel spannend vindt hoe haar leven er straks uit gaat zien. “Mijn sociale leven speelt zich grotendeels af binnen de schaatswereld en je hoort ook wel eens over dat zwarte gat.”

“Maar,” gaat Aggie snel verder, “op mijn vrije woensdag kan ik dan in ieder geval wel vaker naar mijn neefjes en nichtjes toe. Daar zijn er inmiddels twaalf van.”