Irene Zijlstra-Stoelinga is wandelcoach

Irene Zijlstra-Stoelinga uit Bolsward is sinds een jaar wandelcoach. De van oorsprong verpleegkundige woonde met haar gezin drie jaar in Noorwegen, waar haar liefde voor het buitenleven alsmaar groter werd. GrootBolsward-IJsselmeerkust sprak Irene over haar persoonlijke zoektocht in het leven. “Mijn motto is: de verandering die je zoekt, zit altijd in jezelf.”

“Ik houd van de natuur, ik kan me er heel goed in ontspannen. Dat gevoel ontstond in mijn jeugd, toen was ik al veel buiten”, vertelt Irene. “Ik speelde met klasgenoten en vriendinnen in de landerijen rondom Bolsward en mijn vader nam mijn broer en mij weleens mee met kievitseieren zoeken. Dat vond ik altijd een belevenis! Hij leerde me observeren, en het zaadje van ‘liefde voor de natuur’ is toen geplant. We hielpen mee in zijn moestuin, gingen vissen en voeren in rubberbootjes in de sloot. Toen ik wat ouder was kreeg ik echt respect voor de natuur; hoe alles groeit en bloeit. En ik ontdekte dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Als je een zaadje plant en de groei volgt tot er een gewas uitkomt, dat is zo mooi!”

Hele verantwoordelijkheid

Irene doorliep de mavo in Bolsward en ging toen naar het MDGO waar ze een opleiding volgde tot wat toen nog ‘verpleegster’ heette. “Het was geen roeping, hoor”, zegt ze met een lach. “Maar ik wilde ‘iets met mensen’ doen, in de dienstverlening. Ik leerde het vak van de nonnen die toen nog in het Sint Antonius Ziekenhuis werkten. Ook liep ik stages in diverse verpleeghuizen, in de psychogeriatrie. Ik was nog heel jong en vond het een hele verantwoordelijkheid. Maar ik heb er heel veel van geleerd.” 

Irene voelde zich beter op haar plek op de opleiding hbo-verpleegkundige; ze was inmiddels enkele jaren ouder en mocht voor stage naar Curaçao. Na het behalen van haar diploma in 1993 solliciteerde ze door het hele land.

Nieuwe ervaring

“De banen waren toen schaars in de verpleging, dat kun je je nu niet meer voorstellen”, gaat Irene verder. “Op een gegeven ogenblik was ik wel klaar met het solliciteren en wilde ik graag verder studeren. Ik volgde een post-management opleiding voor de zorg in Leeuwarden, waar ik ook op kamers ging. Dat was een hele nieuwe ervaring voor mij; toen werd ik echt zelfstandig. Door de opleiding kreeg ik op mesoniveau een helicopterview. Ik leerde op een andere manier te denken en te kijken naar zorg.” Na deze opleiding werkte Irene opnieuw in Sneek in het ziekenhuis op diverse afdelingen. Daarna ging ze voor de kinderaantekening en werkte en leerde ze in het MCL Noord op de Kinderafdeling.

Mooie, spannende kans

Privé was Irene Stoelinga inmiddels getrouwd met Lourens Zijlstra, en samen kregen ze drie zonen: Rens, Chris en Stan. “Lourens is marineman en moest vaak langere tijd van huis voor zijn werk”, legt Irene uit. “En ik werkte ook onregelmatig, dat was niet meer te combineren met de zorg voor ons gezin. Daarom switchte ik van baan en ging ik bij de GGD werken op het consultatiebureau. Preventief bezig zijn, al vroeg de signalen herkennen, ik vond het vijftien jaar lang prachtig om te doen. Maar toen kwam er een hele mooie, spannende kans op ons pad. Lourens kon een opleiding volgen in Oslo, in Noorwegen, en wij mochten als gezin mee. Ik durfde het vertrouwde ook los te laten. ‘Wat kan er gebeuren?’, vroeg ik me af.

De kinderen gingen daar naar een internationale school, Lourens studeerde en ik ging als ‘school nurse’ aan de slag en vond steeds meer mijn draai. We waren als gezin op elkaar aangewezen en werden hierdoor nog hechter met elkaar; we maakten mooie reizen en genoten volop van de ruige natuur. Van de Noren leerde ik onder andere dat werken leuk is, maar dat er nog veel meer is. Zij brengen graag tijd met familie door, het liefste in de buitenlucht. Ze noemen het ‘Friluftsliv’. En dat hebben we overgenomen van de Noren! Net als dat slecht weer niet bestaat, maar alleen slechte kleding.”

Supertijd

Terug in Nederland bruiste Irene van de energie. Naast haar werk voor de GGD wilde ze graag nog wat anders doen. “Ik moest echt mijn energie kwijt. Ik wilde één op één coachen, mijn medische kennis en ervaring als verpleegkundige gebruiken, maar ook bewegen en dat het liefste in de buitenlucht. En toen zag ik de opleiding tot wandelcoach. De opleiding was een supertijd! Het gaf me veel ontspanning en ik genoot van de theorie en de praktijk. Eenmaal in Stavanger was mijn agenda leeg. Ik ging de natuur in, zat in het zonnetje op een steen met mijn dagboek en keek uit over een fjord. ‘Wat is dit een ideale plek om te starten met mijn wandelcoaching’, dacht ik. En dat deed ik. Ik maakte wandelingen met een internationale groep en deed zo veel mooie contacten op.”

Zintuigen op scherp

Na twee jaar Stavanger verhuisde het gezin weer terug naar Bolsward. Met een rugzak vol ervaringen en de wetenschap dat ze het toch maar mooi geflikt hadden met zijn vijven. “Toen was het tijd om mijn wandelcoachpraktijk ‘Natuurlijk Buiten’ op te zetten en uit te dragen”, verklaart Irene. “Inmiddels ben ik hier fijn mee bezig. Ik ben dankbaar en voel me heel energiek, iedere keer als ik buiten met mensen aan de slag ga. Ik leer ze alle zintuigen op scherp te zetten en te genieten van alles wat er te zien en te horen is. Dan vraag ik ze hoe het met ze gaat en waar ze dat voelen in hun lichaam. Door de focus op dat moment ontspannen mensen; en dat heeft een gunstig effect op het creëren van rust in het hoofd. Dit vak past zó bij mij. Ik vond leren vroeger best lastig, moest er veel voor doen. Maar ik wílde het wel. Uiteindelijk komen al die dingen uit mijn leven nu toch bij elkaar als wandelcoach: liefde en respect voor de natuur, preventieve zorg voor mensen, bewegen en fit blijven. Daar heb ik toch mooi mijn eigen weg in kunnen vinden. Ik maakte een reis naar het noorden, maar ook in mijzelf.” 

Tekst: Amanda de Vries
Beeld: Lourens Zijlstra