Ewold Kooistra uit Makkum droomt over een combi van reizen en dronefotografie

MAKKUM - Het liefst zou hij op de mooiste locaties ter wereld zijn drone de lucht in sturen. Om die markante plaatsen vanuit de lucht vast te leggen en daar zijn beroep van maken. 

Ewold Kooistra

Ewold Kooistra is eigenlijk nog maar relatief kort met deze tak van fotografie bezig. In 2014 kocht hij zijn eerste drone, een DJI Phantom 1. “Eigenlijk was het toen nog een beetje ‘spielerei’, het vliegen onder verschillende omstandigheden onder de knie krijgen, voorzichtig een fotootje of video maken. Niets serieus. Drones stonden toen nog in de kinderschoenen, waren qua mogelijkheden beperkt en het kwam dan ook regelmatig voor dat er een op hol sloeg. De eerste drones waren bovendien vrij windgevoelig.”

Drone op hol

“Dat overkwam mij dan ook op een goede dag”, lacht Ewold. “Het woei stevig en van het ene op het andere moment verdween mijn drone in de verte. Overal gezocht, maar niets, hij was foetsie. Ik dacht toen nog: ‘Die ben ik kwijt’, maar ik had mazzel. Op een advertentie in de Makkumer Belboei, de plaatselijke krant, kreeg ik een telefoontje, dat hij was gevonden door een medewerker van een loonbedrijf die in die buurt aan het maaien was geweest. Zo kwam hij, in ongeschonden staat bovendien, weer terug. En hield ik er ook nog een mooie opdracht aan over. Ik mocht een luchtopname maken van de PC in Franeker. Het perk werd jaarlijks door dit bedrijf voor de PC in topconditie gebracht.”

Ewold is een van een drieling, hij heeft twee zusjes, Nynke en Anne. Na het Marne College in Bolsward koos hij voor de mbo-opleiding ‘mediavormgever’. Hij bleek daar gevoel voor te hebben, maakte websites, ontwierp logo’s, fotografeerde en maakte video’s. De aanleiding om te gaan fotograferen kwam voort uit zijn opdrachten. “Elke keer moest je uitgebreid overleggen met fotografen wanneer je hun werk in jouw website wilde integreren. Begrijpelijk en terecht, want zij hebben de rechten op hun foto’s. Maar ik vond het wel een ‘gedoe’, zodat ik zelf de foto’s ben gaan maken voor de websites die ik bouwde. Later kwam de drone als mobiel fototoestel daarbij.”

Reisvirus

“Pas later, toen ik klaar was met mijn opleiding, ben ik ook meer voor mijn plezier gaan fotograferen. Ik ben een natuurliefhebber en in het veld kwam ik onderwerpen genoeg tegen. Wel kreeg ik steeds meer de drang om meer van de wereld te zien. Makkum werd mij te klein. Mijn eerste reis was drie maanden ‘backpacken’ naar Laos en Cambodia. En uiteraard ging de drone mee in mijn rugzak. Een fantastische reis met zulke lieve en gastvrije mensen en sprookjesachtige landschappen. Ik kreeg daar de drone pas echt ‘in de vingers’, experimenteerde volop met standpunten, composities en technische instellingen. Het werd een uit de klauw groeiende hobby. Of eigenlijk twee hobby’s, want zowel het reizen als het fotograferen hadden zich stevig in mijn systeem genesteld.”

In Nederland was de wetgeving rond het vliegen en fotograferen met drones toen nog wat ‘mistig’, omdat deze tak van sport nog in de kinderschoenen stond. Maar per 31 december van dit jaar komt er een Europese regeling die alle nationale regelingen van de lidstaten vervangt. Voor Nederland verandert er niet zoveel. De strengheid van de regels hangt mede af van het gewicht en complexiteit van de drone. Voor de lichtste klasse betekent het een registratie als dronepiloot bij de RDW en een brandplaatje dat duidelijk zichtbaar op de drone moet worden gemonteerd. Daarnaast moet de piloot een (online) kennistoets doen en uiteraard mag je niet in no-fly zones (in de buurt van vliegvelden) en boven mensen, gebouwen, recreatiegebieden en verkeer vliegen.

Reispotje opbouwen

“Terug in Makkum ging ik in de zomermaanden aan de slag bij Rederij Doeksen om een ‘reispotje’ op te bouwen voor mijn reizen in de winterperiode. Vier jaar geleden overleed mijn vader aan een hersentumor en dat hakte er emotioneel bij ons als gezin Kooistra flink in. Mijn vader was werkzaam als manager recreatie op Recreatiecentrum De Holle Poarte, waar ook moeder werkte en er nog steeds – dit jaar even niet meetellend – hand- en spandiensten verricht.

Twee jaar geleden ben ik anderhalf jaar op pad geweest. Eerst een jaar Australië. Dat betekende keihard werken, want Australië is qua kosten vergelijkbaar met Europa, dus relatief duur. Werken op een schapenfarm, schapen vangen en oormerken, hekken plaatsen in de verzengende hitte. Daarna heb ik er nog een half jaar reizen door de Aziatische landen aan vastgeplakt, als beloning voor het jaar ploeteren in Australië.

In Vietnam kocht ik voor honderd dollar een motor, die mij twee maanden trouwe dienst heeft bewezen. Het was leven op de bonnefooi. Het verkeer is daar bizar, een complete chaos, binnenwegen vol met gaten, links en rechts inhalen. Maar ook op de snelwegen kon het gebeuren dat er plotseling een kudde koeien midden op de weg stond. Als de avond aanbrak was er altijd wel een gastvrij gezin, waar je kon eten en slapen. Zulke lieve mensen; ze stonden altijd klaar om je te helpen. Aan het eind van die twee fantastische maanden, de motor deed het nog steeds, heb ik de motor met een busje verf gefatsoeneerd en voor het dubbele verkocht. Zo komt Jan Splinter door de winter.”

De wereld op zijn kop

“Ik kon vanuit Vietnam nog net met de laatste Duitse repatriëringsvlucht mee, voordat corona de wereld echt in zijn greep had. Dat was kantje boord. Sinds die tijd heb ik een beetje bijgeklust in de horeca en hier en daar wat grafische dingen gedaan; websites- en logo-ontwerp. En me wat meer gericht op mooie ‘platen’. Een paar jaar eerder was ik al lid geworden van de community van de gerenommeerde internationale fotografie app en website Agora, waar je de meest fantastische foto’s van vermaarde fotografen, maar ook amateurs, tegenkomt.

Je kunt je foto’s uploaden via de app en meedingen naar prijzen. Dat kan in verschillende categorieën; ik was natuurlijk het meeste geïnteresseerd in de categorie ‘Aerial Photography’ en ik heb voor het eerst meegedaan in deze categorie, samen overigens met nog een paar duizend fotografen die bij elkaar alleen al in deze categorie 10.000 foto’s hadden ingezonden. Vandaar dat mijn verwachtingen ook niet al te hooggespannen waren. Maar na een paar stemronden, een soort knock-out systeem waarbij er na elke ronde minder mededingers overbleven, werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Ik zat achtereenvolgens bij de laatste vijftig, de top-tien, top-vijf en werd uiteindelijk door de internationale community naar de eerste plaats gestemd.

Man, ik sprong een gat in de lucht! Mijn foto ging internationaal ‘viral’ in fotografie- en drone-kringen. Dat heeft mij internationaal ook bekendheid opgeleverd en dat is natuurlijk nooit weg. Voor de duizend dollar prijzengeld, die aan de eerste prijs was verbonden, heb ik een nieuwe drone gekocht, de DJI Mavic Air2, een semiprofessionele drone, maar minstens net zo belangrijk, opvouwbaar en dus compacter dan mijn andere drone. Ideaal voor mijn reizen.”

De winnende foto maken

“Ik was bekend met de situatie in de Zaanse Schans en was aan het broeden op een foto daarvan, vroeg in de ochtend met grondmist. Eindelijk, op 10 mei, leek de weersvoorspelling perfect. Geen wind en een lage nachttemperatuur, ideale omstandigheden voor grondmist. Mijn wekker had ik op vier uur gezet omdat ik er eerst nog heen moest rijden.

Groot was de teleurstelling toen ik daar aankwam en er overal mist hing, behalve bij de molens. Ik besloot toen eerst nog op een paar andere plaatsen te gaan kijken en een uur later terug te komen. Dat was bingo! Er was een windje opgestoken die de mist in de richting van de molens had geblazen. Ik had nog maar batterijcapaciteit van vijftig procent in mijn drone, een minuut of tien vliegen dus, zodat het spannend werd om in die tijd het perfecte standpunt te vinden. Toen ik op mijn scherm keek, zag ik een droomtafereel. Hele tere tinten, de molens omgeven door grondmist, het water oplichtend van de eerste zonnestralen, hier en daar wat overvliegende vogels, enkele paarden en koeien met hun rug boven de mist uit en de molens in een meanderende slagorde door het vlakke Hollandse landschap. Het was een magische plaat in een magisch landschap. En met afstand de winnende foto zo bleek later.”

Toekomstplannen

“Het liefste zou ik reizen en dronefotografie combineren, en er mijn beroep van maken. Overal op de wereld is wel een internetverbinding, dus wat dat betreft geen obstakels. Wel zijn er heel veel mensen die hetzelfde willen. Dat betekent een eigen stijl ontwikkelen. Ik heb behalve mijn familie in Friesland weinig bindingen, stel niet al te hoge eisen qua luxe en heb internationaal al een beetje bekendheid, dus misschien opent dat ook wel deuren. Eerst maar eens afwachten hoe de coronacrisis uitpakt en daarna de draad weer oppakken.”

Door: Wim Walda